De laatste weken zijn voor een goede collega van me een nachtmerrie geweest, die er mee eindigde dat haar man na 2 weken tussen hoop en vrees, is overleden. Pas 59 jaar oud. Het is gewoonweg niet eerlijk. Toen ik maandagmiddag een mailtje van mijn leidinggevende kreeg dat de apparatuur afgekoppeld zou worden en hij zou gaan overlijden, was ik erg overstuur en heb echt een potje zitten janken. Ben een paar dagen echt van mijn stuk geweest en bij het minste of geringste stonden de tranen in mijn ogen. Ik vroeg me zelf af waarom het me zo aangreep en langzaam daagde het besef wat de oorzaak was. Natuurlijk vindt ik het vreselijk voor mijn collega en ja, ik mocht haar man. Maar dat was het toch niet alleen. Ik realiseerde me eigenlijk ineens dat mijn dubbeltje ook de andere kant op had kunnen rollen en dat dan mijn gezin verder had gemoeten zonder mij. En dat was toch zeer confronterend en iets waar ik tot nu toe niet aan had willen denken. En dat moeten we ook maar niet te vaak doen. Gewoon positief blijven en er van uit gaan dat ik helemaal beter wordt. A.s. maandag moet ik naar het Verbeeteninstituut; daar is gisteren over gebeld. Eerst een gesprek bij dr. Oei. Waarschijnlijk over de bestralingen. Verder een gesprek met de mammacare-consulente en dan ook nog een ct-scan laten maken. Dus we zijn wel weer even bezig. Gelukkig kon Ben vrij krijgen en gaat hij mee. Hoef ik in ieder geval niemand anders lastig te vallen. Wordt toch wel weer even spannend.