De laatste maand is er erg veel gebeurd en het heeft mijn leven totaal op zijn kop gezet. 1 1/2 week voordat we op vakantie gingen had ik een oproep voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. Nooit een pretje zo'n mammografie. De week erna stond de vervanger van mijn huisarts op de stoep. Er was, net als 4 jaar geleden, wat gezien op de foto en ik moest door voor verder onderzoek. Dat kon niet meer geregeld worden voordat we vertrokken, dus werd er 13/8
een afspraak gemaakt bij de chirurg en de mammacare. Zelf ging ik er vanuit dat het net als de 1e keer een cyste zou zijn, dus we zijn vrolijk op vakantie gegaan. De vakantie was erg fijn. Veel gezien en gedaan en de laatste week was onze Frank er ook bij. Gezellig. 8/8 kwamen we terug. 13/8 weer mammografie, daarna een echo en toen werd al duidelijk dat het dit keer geen cyste was. Er zou een punktie moeten volgen, maar dat kon die middag al. Terug bij de mammacare-verpleegkundige werd er voor ons een afspraak gemaakt op 18/8 voor de uitslag van de biopsie.
Die dag kregen we het slechte nieuws: het was kwaadaardig en er was voor mij nog maar 1 optie.
Een borstbesparende operatie kon niet meer, wat betekende: volledige amputatie en weghalen van de poortwachterklier. Die zou onderzocht worden en aan de hand daarvan werd bepaald of de lymfeklieren konden blijven zitten. Daarna naar opname om af te spreken dat ik de 24e opgenomen zou worden; bloed afnemen en bij de poli anaesthesie een afspraak maken. Er werden ook 2 afspraken in het Verbeeteninstituut gemaakt. 1 voor een injektie met radioactieve stof en 1 voor de ochtend van de operatie voor een scan om de poortwachterklier aan te kruisen op de borst. Tevens moest ik 2 dagen later naar de longarts die moest bepalen of ik al eerder opgenomen moest worden i.v.m. mijn longen. Helaas was mijn eigen arts op vakantie, dus kreeg ik een ander. Heb meer dan een uur in de wachtkamer gezeten. Hij was blijkbaar weggeroepen geweest en liep een uur achter. Ik moest inderdaad 1 dag eerder binnen zijn om mijn longen voor te bereiden. Ik zou dan een medicijninfuus krijgen. Toen snel naar de afspraak met de anaesthesist, want ik was aan de late kant. Erg had ik me niet hoeven haasten, want uiteindelijk liet die me ook nog bijna een half uur wachten. Hij had het niet druk die middag en was even wat anders gaan doen. Wel verontschuldigde hij zich wel 3x. Toen nog een opnamegesprek met een verpleegkundige van de afdeling chirurgie. Dat bleek een oud-klasgenoot van Frank van de lagere school te zijn. Er werden dingen gevraagd en uitgelegd en iemand van de apotheek kwam er nog bij om mijn medicijnen te bekijken. Als laatste nog naar een co-assistent voor een kort lichamelijk onderzoek. Frank had me om 12.00u opgehaald en pas om 15.30u zette hij me thuis af. Weer een hele middag naar zijn mallemoer. Maandag om 11 uur opname, disdagmiddag 24/8 de operatie en donderdag 26/8 mocht ik al weer naar huis. Zonder drain gelukkig, wat betekende dat ik geen thuiszorg nodig had. Het prikken van het infuus en de 2 dagen erna leken een beetje op een soap, maar waren geen pretje. Er was op de afdeling al door 2 verschillende mensen geprobeerd om te prikken wat niet lukte. Uiteindelijk moest de anaesthesist prikken. De volgende ochtend ging het al niet goed en bij de voorbereiding voor de operatie kon de ader vanwege een beginnende aderontsteking al niet meer worden gebruikt. Dat werd dus opnieuw prikken. Eerst een poging in mijn hand; lukte weer niet, werd ook nog een bloedbad op mijn deken omdat hij het naaldje er te vroeg uit trok. De Belgische anaesthesist prikte uiteindelijk in mijn pols. Bleek ook geen ideale plaats, want iedere beweging deed zeer omdat je onbewust toch je pols buigt. De verpleging heeft toen 's avonds een soort verbandspalk aangebracht zodat de pols recht bleef. Maar ook woensdag bleef het fout lopen met het infuus. Tijdens het bezoekuur die avond heeft een verpleegster toen maar uit eigen initiatief de boel er uit gehaald omdat het begon te lekken en bloeden. Zelf heb ik toen aangegeven dat ik absoluut niet meer geprikt wilde worden en als de longarts wilde dat ik nog medicijnen kreeg hij maar tabletten moest geven. Hij zou langs zijn gekomen vanwege het infuus, maar kwam niet opdagen; ook de volgende dag niet.
Donderdagmorgen kwam de chirurg langs met de zaalarts. De wond werd bekeken en zag er volgens hem goed uit en omdat er uit de drain minder dan 50cc gekomen was de 2e dag, mocht die er uit en dan kon ik naar huis. Ik hoefde dan ook geen thuiszorg te hebben. De longarts werd nog even gebeld en ik hoefde geen extra medicijnen meer. Om 11 uur haalde Ben mij op en na een afspraakkaartje opgehaald te hebben konden we naar huis. Eerst nog even naar de drogist om pijnstillers en toen weer rustig op mijn eigen bank. Even opruimen en daarna ben ik even gaan liggen. Sinds wij de uitslag kregen heb ik zelf een aantal familieleden gebeld(niet allemaal: Irene gaf het door aan de jongens en Ann zou de familie van Ben inlichten). Verder mijn vriendinnen gemaild ;mijn werk gebeld om me ziek te melden en de volgende dag een blog op hyves gezet. Zaterdags heb ik al 2 van de 3 buurvrouwen ingelicht en zondagavond mijn Beltrumse buurvrouwtje Chantal. Uiteindelijk stond ik haar te troosten i.p.v. andersom, want ze barste in hevige snikken uit. De laatste 1 1/2 week heb ik zoveel lieve reakties gehad: kaarten, mailtjes, telefoontjes en ook de nodige bossen bloemen. Ik probeer er zo open mogelijk over te zijn. Probeer ook optimistisch te zijn, wat af en toe niet meevalt.